Λατρεύω τις αργίες! Μπορώ επιτέλους να μη βάλω ξυπνητήρι στις 6 για να ετοιμαστώ για τη δουλειά, να κοιμηθώ όσο γουστάρω και έχω ολόκληρη μέρα μπροστά μου για να κλάψω τη μοίρα μου με την ησυχία μου! Κι έχω και την Τούλα να κάνει σχέδια και προγράμματα λες και την 25η Μαρτίου ή την Πρωτομαγιά, θα γνωρίσουμε τον σούπερ γκόμενο, θα πιάσουμε το Τζόκερ και θα μας δείξει και η ζυγαριά μείον 12 κιλά. Ηρέμησε κούκλα μου, είπαμε το 2022 να είμαστε πιο αισιόδοξες, όχι αλαφροΐσκιωτες!

Το μεγάλο κακό ξεκίνησε από το τηλέφωνο που ξέχασα να βάλω στο αθόρυβο χθες το βράδυ, ως είθισται για κάθε εργαζόμενη, χωρισμένη, ελεύθερη ή έστω σε σχέση, που σέβεται τον εαυτό της και το δέρμα της. Γιατί αν έχεις δύο παιδιά στα ξένα, μητέρα που δεν έχει ούτε για ταξί μετά τη μπιρίμπα με τις φίλες της ή αδερφό Ματατζή (στα ΜΑΤ εννοώ για όσους δεν κατάλαβαν), το δικαιολογώ να μην χαμηλώνεις το τηλέφωνο ποτέ. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις απλά την πάτησες κοριτσάκι μου.

Όπως καταλαβαίνετε ξύπνησα με τα νεύρα στην απλώστρα! Η μάνα μου με είχε πάρει 4 φορές τηλέφωνο και είχε αφήσει και 3 ηχητικά μηνύματα. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που της έδειξα τον τρόπο να στέλνει ηχογραφημένα μηνύματα! Η Τούλα, μου είχε στείλει σε PDF το πρόγραμμα της τέλειας ημέρας και ο αδερφός μου 19 φωτογραφίες με τη νεογέννητη κόρη του την ώρα που την τάιζε! Χτύπα κι εσύ ρε Νίκο τη μικρή σου αδελφούλα, που έχει περάσει τα 35 και δεν έχει γίνει ακόμη μάνα. Και να πεις δε θέλω, θέλω και πολύ μάλιστα! Αλλά την τελευταία φορά που μίλησα στη μαμά μου για δωρητή σπέρματος την τρέχαμε στον Ευαγγελισμό με πάρεση στην αριστερή πλευρά του προσώπου της! Οκ, φταίω κι εγώ, αλλά τι να κάνω που είμαι επιρρεπής στους ψηλούς μελαχρινούς με 36 κοιλιακούς και γεννημένους μετά το ’90? Κι εκεί που όλα έδειχναν να πηγαίνουν χάλια άνοιξα την κουρτίνα κι ένας ήλιος με ζέστανε μέχρι μέσα βαθιά και τα μαλάκωσε όλα! Και άρχισα να γελάω με τα κουλά προγράμματα της Τούλας, ένιωσα περήφανη για τη μαμά μου, που αν και 72 χρονών τα καταφέρνει πολύ καλά με την τεχνολογία και πραγματικά δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο μωρό από την ανιψιά μου! Ίσως φταίει και ότι ζω σε μία από τις ομορφότερες χώρες του πλανήτη με το ωραιότερο φως του ήλιου. Πήρα λοιπόν στα χέρια μου την κούπα με τον καφέ που άχνιζε ακόμη και κοίταξα έξω με όλο το φως και το σκοτάδι που είχα μέσα μου, όπως έγραφε και ο κορυφαίος μας ποιητής Σεφέρης. Μη σπαταλάς λοιπόν την πνοή που σου χάρισε τούτη η ανάσα. Αργία είναι, θα περάσεις όμορφα, απλά ακολούθησε το φως…

Για να κλείσω ένα μοναδικό τραγούδι του Parov Stelar το «The Sun».

Αναρτήθηκε και στο https://www.newsfilter.gr