Λοιπόν δεν ξέρω πως ν' αρχίσω... Με λένε Κυβέλη και νομίζω πως δεν είμαι καθόλου καλά! Κι όταν δεν είμαι καλά γράφω. Γεννημένη στην Αθήνα, επάγγελμα Ταξιδευτής, Ονειροποιός και Αναζητητής απαντήσεων. Προσπαθώ χρόνια να βγάλω το μαύρο από τη ζωή μου. Αέναη η προσπάθεια!

Λάτρης του διαβάσματος και όλων των καλών και κακών τεχνών. Είμαι προβληματισμένη και θυμωμένη με τα πάντα σχεδόν. Σκέφτομαι και γράφω συνεχώς για ότι βλέπω και συμβαίνει γύρω μου. Κι όμως έχω ένα μόνιμο κόμπο στο λαιμό. Μάλλον επειδή υπάρχουν πολλά που δεν μπορώ να καταπιώ…

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΞΑΝΑ

Γεννήθηκα πριν αρκετά χρόνια σε μια γκρίζα και μεγάλη πόλη. Ο ήλιος ήταν δώρο μεγάλο, λίγες φορές μα πολύτιμες και ακριβοθώρητες. Τα χρώματα μου γκρίζα, μαύρα, μουντά. Σαν τη ζωή μου. Τα παιδιά δεν είχαν ροζ μάγουλα σαν των παραμυθιών και τα παιχνίδια τους ήταν θαμπά. Ομίχλη σκέπαζε την πόλη μου και τα όνειρα μου δε φαινότανε. Κλεμμένα λόγια των παππούδων μιλούσαν για σπίτια άσπρα. Λέγανε τάχα πως τα μπαλκόνια είχαν λουλούδια χρωματιστά και πως οι μανάδες φορούσαν πολύχρωμες ποδιές.

Περάσαν τα χρόνια και τα κλεμμένα λόγια χάθηκαν. Οι άνθρωποι τώρα γεννιούνται γκρίζοι. Τα χρώματα μπήκαν σε μαύρες λίστες. Τον ήλιο τον σκεπάσανε μη τυχόν και δει κανείς πως λάμπει κι επαναστατήσει. Απαγόρευσαν τα παιχνίδια και φυλακίζουν όσους χαμογελούν. Νέα τάξη λένε τώρα τον κόσμο μας και είμαστε παραγωγικές οντότητες. Καμιά φορά στα κρυφά θυμάμαι πως ήμουν άνθρωπος κανονικός. Φέρνω στο νου μου μια κόκκινη κορδέλα που μου είχε δώσει όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου και το στόμα μου γίνεται μια λοξή γραμμή.

Αρχίζω να χαμογελάω, σε λίγο το χαμόγελο γίνεται γέλιο. Το γέλιο μου ορμάει ασυγκράτητο, απλώνεται στην πόλη. Γίνεται χείμαρρος και γκρεμίζει τα γκρίζα τείχη. Ο κόσμος βουτάει μέσα του και ενώνεται σε μια πελώρια κραυγή. Λιώνει το πλέγμα που μας έκρυβε τον ήλιο. Σπάει την άσφαλτο και φυτρώνουν πάνω της λουλούδια. Χρωματιστά λουλούδια. Τέλος το γκρίζο, ζωή πολύχρωμη θα φτιάξουμε ξανά!

Άνθρωποι πάλι σε μια όμορφη γη.

Κυβέλη Μελά