Ήτανε δεν ήτανε 10:00 το πρωί εκείνου του μοιραίου Σαββάτου όταν χτύπησε το κουδούνι και πετάχτηκα από το κρεβάτι μου σα ζόμπι που βγαίνει από τον τάφο! Μπλουζάκι ξεχειλωμένο με λεκέ από τη χτεσινοβραδινή πίτσα Αραμπιάτα, μαλλί λαμπατέρ, και βλέμμα Μανιάτισσας μοιρολογίστρας σε οίστρο. Έφτασα τρεκλίζοντας στην πόρτα και ψέλλισα κάτι ακατάληπτο που σήμαινε, ποιος είναι; Όπως ήταν αναμενόμενο ήταν η κολλητή μου η Καλλιόπη. Μπούκαρε μέσα χωρίς μια καλημέρα και με κοίταξε με τρόμο!

– Ακόμη έτσι είσαι;

– Είσαι τρελή κοπέλα μου, πως θα ‘πρεπε να είμαι Σάββατο πρωί πρωί;

– Καλά δεν πήρες το μήνυμα που σου έστειλα χθες βράδυ; Σήμερα είναι το Reunion της τάξης μας. Έχω κλείσει στις 10:30 απολέπιση και μασάζ, στις 12:30 νύχια, μαλλιά και μας μένουν και δύο ώρες περίπου για να βρούμε το τέλειο ρούχο. Πρέπει να τους καταπλήξουμε όλους, ιδιαίτερα αυτή την ξινή την Έφη και τον κούκλο τον Άρη. Φόρα μια φόρμα, πάρε καφέ στο χέρι και φύγαμε.

Περιττό να σας πω πως πέρασα τα μαρτύρια του Ταντάλου μέχρι το βράδυ. Κατόπιν η νύχτα κύλησε ομαλά. Η Έφη ήταν ακόμη πιο ξινή. ο Άρης είχε βάλει 42,5 κιλά, ο Σταμάτης δήλωνε ασέξουαλ, η Μαρία είχε 4 παιδιά και μιλούσε όλο το βράδυ στο τηλέφωνο με τη νταντά, τον άντρα της, την πεθερά της, το μπατζανάκη της και τη νύφη της από τριτοξάδερφο, η Σοφία βρήκε επιτέλους το νόημα της ζωής σε έναν 28αρη κούκλο Πολωνό και ο Μιχάλης μας ανέλυε όλο το βράδυ τη φιλοσοφία των Vegan. Εγώ με την Καλλιόπη ήπιαμε από ένα μπουκάλι βότκα, κάτι τεκιλάκια και δύο τρία άλλα ποτά, που ούτε ξέραμε τι ήταν ούτε ποιανού ήταν, συνοδεία από 2 κιλά πατατάκια και μία σκάφη φιστίκια. Καταλήξαμε στο σπίτι μου κατά τις 3:00 το πρωί με την Καλλιόπη να κλαίει γοερά για τη χαμένη της νιότη και τον Άρη κι εμένα να προσπαθώ να ανοίξω το φερμουάρ από το μικρό μαύρο φόρεμα που είχε κολλήσει επάνω μου σαν δεύτερο δέρμα έπειτα από τόσο πιόμα και φαΐ. Κοιμήθηκα τελικά ντυμένη σε κάποιο σημείο του σπιτιού ενώ η Καλλιόπη έτρωγε με την πόρτα του ψυγείου ανοιχτή κάτι γεμιστά σε ένα τάπερ που μου είχε φέρει η μαμά πριν καμιά εβδομάδα.

Γιατί βρε παιδιά πρέπει να μαζευόμαστε κάθε 10, 20, 50, 117 ξέρω γω χρόνια για να δούμε τι κάναμε Λάθος;

Στο κάτω κάτω μικρή είμαι ακόμη, μόλις 40…κάτι. Έχω όλο τον καιρό μπροστά μου να κάνω χιλιάδες λάθη ακόμη και να τα ευχαριστηθώ!

Αναρτήθηκε και στο https://simiomatario.gr