Εντάξει αυτήν την παράκρουση που τους έχει πιάσει όλους με τις παράξενες μαγειρικές δεν μπορώ να την καταλάβω όσο κι αν προσπαθώ!

Παρασκευή μεσημέρι στο γραφείο, ντρινγκ, τηλέφωνο η Καλλιόπη.

 – Φιλενάδα μην κανονίσεις τίποτε για αύριο βράδυ. Έχω κλείσει τραπέζι σε ένα καταπληκτικό εστιατόριο που έχει Μοριακή κουζίνα. Από θαύμα το βρήκα. Να ‘ναι καλά ο Ντίνος, τον θυμάσαι φαντάζομαι από το πάρτι της ξαδέρφης μου της Άννας, που δουλεύει σε ένα περιοδικό γαστρονομίας; Εκείνος ο ψηλός με το μπορντό παντελόνι που έπινε λιμοντσέλο και μίλαγε συνέχεια στο τηλέφωνο; Που τα είχε μάλλον με τον αδερφό της Άννας αλλά δεν το παραδέχτηκε ποτέ; Αυτός μωρέ που την έπεφτε και στη Δέσποινα του Μιχάλη κι εκείνη την είχε δει Ζιζέλ! Βαρέθηκα να με τρέχεις όλο σε χασαποταβέρνες και μπεργκεράδικα. Φταίω εγώ ύστερα που δεν έχω γνωρίσει έναν άνθρωπο της προκοπής; Μ’ ακούς μωρή ή τσάμπα μιλάω;

Πες, πες η Καλλιόπη με έπεισε και να σου οι κυρίες να κατηφορίζουν Σαββατόβραδο στην Αθήνα για να αποκτήσουν μια μοναδική εμπειρία, σύμφωνα πάντα με την Καλλιόπη.

Πιάτα με ονόματα που θύμιζαν ταινίες ευρωπαϊκού κινηματογράφου, υλικά που μου φέρναν τρόμο, τουλάχιστον 7 άγνωστες λέξεις σε κάθε πιάτο, ποσότητες για Χόμπιτ και λογαριασμός που θα κάλυπτε τα σουβλάκια ενός ολόκληρου μήνα. Με άριστα το 10 για μένα, θα έβαζα ένα 2,5 για να μην με πείτε και παράξενη. Η δε Καλλιόπη εκστασιασμένη! Ερωτεύτηκε τον 60αρη κύριο στο διπλανό τραπέζι, τον σερβιτόρο, τον Μαιτρ, τον παρκαδόρο, τη λουλουδού και την κυρία έξω από τις τουαλέτες.

– Είδες βρε κόσμος; Άλλο επίπεδο! Σε τέτοια μαγαζιά πρέπει να ερχόμαστε, εντάξει είναι λίγο ακριβά αλλά χαλάλι τους. Επένδυση είναι αυτά τα λεφτά για το μέλλον μας. Ποιος ξέρει τι πόρτες μπορούν να ανοίξουν για μας με τις κατάλληλες γνωριμίες εδώ; Και σταμάτα να μιλάς συνέχεια για το φαΐ άλλη φορά να έρχεσαι φαγωμένη για να μη με πρήζεις. Σουβλάκια, σουβλάκια, νισάφι πια. Πρέπει να ασχοληθώ και λίγο με το προφίλ μου. Με ρωτάν ποιο είναι το αγαπημένο μου εστιατόριο και το μόνο που ξέρω είναι το σουβλατζίδικο του Μπάμπη στην πλατεία.

Το ντελίριο της Καλλιόπης συνεχίστηκε για καμιά ώρα ακόμη μέχρι που κουράστηκε και πείνασε. Χτυπήσαμε από 2 διπλόπιτα στο παγκάκι έξω από το μαγαζί του Μπάμπη και πήρε η κάθε μια το δρόμο της. Όταν επιτέλους άραξα στον καναπέ με μία κόλα Ζero οι σκέψεις που με κατέκλυσαν ήταν πολλές. Λες να έχει δίκιο η τρελή; Μήπως πρέπει όντως να γίνω πιο προσαρμοστική και να ανοίξω τους γευστικούς μου ορίζοντες αρκετά; Μήπως να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία για να νικήσω την απέχθεια μου για τα Σαλιγκάρια σε σύννεφο παντζαριού, τους Πανσέδες με ζελέ από μπλε γρασίδι, το Κουνάβι σε ζουμί αγριομολόχας και τον Δεινόσαυρο με φράουλες και ραδίκια ψημένο σε πέτρες από το ηφαίστειο της Πομπηίας;

Στη δεύτερη Zero άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Πάντα πρέπει να υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο διαφυγής από δύσκολες καταστάσεις. Οι επικρατέστερες λύσεις είναι δύο:

Άντε ύπνος τώρα γιατί αύριο ξημερώνει μια καινούρια υπέροχη ημέρα και υπάρχουν τόσες παράξενες μαγειρικές που με περιμένουν να τις δοκιμάσω!

Αναρτήθηκε και στο https://simiomatario.gr