Είχαν μείνει μόνο 2 ώρες μέχρι να σχολάσω και ήδη αισθανόμουν μια παράξενη ευφορία να με κατακλύζει. Βλέπεις σήμερα ήταν Παρασκευή, η ωραιότερη μέρα της εβδομάδας για μένα! Η βραδιά τα είχε όλα. Σουβλάκια ή πίτσα, οκ αυτό ήταν ένα μεγάλο δίλημμα, κόκκινο κρασάκι, φόρμες και ταινία Καζαμπλάνκα για 256η φορά. Αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο.

Η Καλλιόπη μπούκαρε σαν ανεμοστρόβιλος στο γραφείο και πραγματικά το βλέμμα της μ’ έσκιαξε!

– Φτάνει πια με τους άντρες, σήμερα θα βγούμε γυναικοπαρέα. Έχω ήδη κανονίσει με Μυρτώ, Αλίκη, Ξένια, Κατερίνα και την Ντίνα από τη ρεσεψιόν. Οκ αυτή είναι λίγο παράξενη, αλλά με άκουσε να μιλάω στο τηλέφωνο με τις άλλες και δεν γινόταν να την αποφύγω. Και που ‘σαι; Θα πάμε σε ένα μέρος εντελώς ουάου! Wine bar πολύ ενημερωμένο. Διάβασα στο Internet ότι έχει πάνω από 1000 ετικέτες κρασιών.

Γιατί όλες οι υπόλοιπες είμασταν νορμάλ και θα μας πείραζε η Ντίνα. Και η δικιά μου η τρελή που έπινε μόνο χύμα από το καπηλειό του Μηνά, ήθελε τώρα να διαλέξει ανάμεσα από 1000 ετικέτες! Ένυ γουέι που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Πάσχισα να την πείσω ότι δεν γίνεται να τις ακολουθήσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Πέθανα δυο θειές, έσπασα το πόδι μιας συμπεθέρας, γέννησε η ξαδέρφη μου η Βάσω που είναι ακόμη στον πέμπτο μήνα, τίποτε, η Καλλιόπη ανένδοτη.

Το απόβραδο μας βρήκε να κάνουμε είσοδο στο μαγαζί των νοτίων προαστίων, ντυμένες και στολισμένες σα λατέρνες και ύφος sommelier στο Four Seasons.

Όλα πήγαιναν πρίμα, εννοείται ότι «διαλέξαμε» το πρώτο κρασί που μας πρότεινε ο κούκλος σερβιτόρος, πήραμε και ποικιλίες τυριών για 48 άτομα, είμαστε φαγανά κορίτσια, μη μας χτυπήσει το κρασί με άδειο στομάχι, μέχρι που κάποια παρέα μας έστειλε κέρασμα ένα μπουκάλι. Ποιος είδε το θεό και δε φοβήθηκε!

Άρχισαν όλες τα κοσμητικά. Κοίτα τα λιγούρια που θέλουν να βγάλουν και γκόμενα με ένα μπουκάλι κρασί, και δεν κοιτάν το χάλι τους, που νομίζουν ότι επειδή έχουν λεφτά θα τους κάτσουμε κιόλας, και δεν μπορεί να βγει μια κοπέλα αμέσως να της την πέσουνε, μη δούνε ασυνόδευτη νομίζουν ότι είναι και διαθέσιμη…. Δηλαδή επειδή είναι ωραίοι πιστεύουν ότι δεν μπορεί καμιά να τους αντισταθεί? Είπαν, είπαν κι εγώ τα είχα χάσει! Είχαν το χάλι τους ή ήταν κούκλοι; Αδέκαροι ή με λεφτά; Ενδιαφέρονταν οι δικές μου ή όχι;

Τι έγινε βρε κορίτσια; Ποιο είναι τελικά το πρόβλημα μας; Τι θέλουμε; Προσπαθεί ένας άντρας να μας προσεγγίσει, με ότι τρόπο ξέρει και μπορεί, το θεωρούμε προσβλητικό. Μας χαμογελάει τον θεωρούμε πέφτουλα. Μας κάνει κομπλιμέντο τον λέμε λιγούρη. Μιλάει στη φίλη μας για εμάς, είναι δειλός. Κάνει κινήσεις πιο τολμηρές, μας κάνει ρεζίλι. Μας διεκδικεί, είναι κολλιτσίδα. Και μετά λέμε δεν υπάρχουν άντρες. Kαι δώστου η καραμέλα που είναι οι άντρες οι παλιοί που όταν θέλαν μια γυναίκα της το δείχνανε και πάλευαν για αυτή! Και βλέπεις παντού άπειρες γυναίκες μόνες, που θα ήθελαν όμως να έχουν σύντροφο και άντρες που θέλουν να πλησιάσουν μια γυναίκα αλλά φοβούνται την αντίδραση της.

Καθίστε κάτω, σκεφτείτε, ζυγίστε τα κι αποφασίστε.

Αναρτήθηκε και στο https://simiomatario.gr