Ξύπνησα σήμερα με πολύ άσχημη διάθεση. Ειδικά απόψε δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά. Έκανε πολύ ζέστη, η από πάνω μετακινούσε έπιπλα όλη τη νύχτα και επί πλέον η κυρία Ειρήνη από κάτω έπλενε το μπαλκόνι της από τα χαράματα. Ως εκ τούτου, τα νεύρα μου σερπαντίνες! Προφανώς όχι ότι είμαι και ο πιο καλόβολος άνθρωπος του κόσμου. Γενικά όλα και όλοι μου φταίνε εύκολα.

Φταίει ίσως ότι γεννήθηκα εφταμηνίτικη, ότι μου κόψαν την πιπίλα απότομα, ότι η Νίκη μου τράβαγε συνέχεια τα κοτσίδια στα νήπια…τι να πω. Σίγουρα δε φταίω εγώ.

Πιες καφέ Κυβέλη μπας και φτιάξει το πράγμα. Μπαλκονάκι, πολυθρόνα, καφεδάρα και ενός λεπτού σιγή για να σταματήσει το αίμα σου να βράζει. Βασικά θα κουμπώσω και δυο Depon για να είμαι κομπλέ.

Όχι δεν θα πιείς καφέ ήρεμα σήμερα. Η Μπιζού μην της δίνοντας καθόλου προσοχή αποφάσισε να σκαρφαλώσει στη βιβλιοθήκη. Το δυνατό γντουπ που ακούστηκε μ’ έκανε να πεταχτώ και να χύσω όλο τον καφέ επάνω μου. Μετά από 35 κοσμητικά επίθετα και 8 ακατάλληλα ρήματα που βγήκαν από το στοματάκι μου πήγα να βρω τον ένοχο.

Καθόταν πάνω στο βιβλίο που είχε ρίξει και με κοίταζε νιαουρίζοντας σιγανά, με ύφος που έλεγε: “Κοίτα με, είμαι πολύ όμορφη, σου πάει η καρδιά να με μαλώσεις:”

Την πήρα αγκαλιά χωρίς να πω κουβέντα και σήκωσα το βιβλίο από το παρκέ. Ο τίτλος «Οι τέσσερις Συμφωνίες» του Ruiz Miguel. Πρώτη φορά το έβλεπα. Μάλλον μου το είχαν χαρίσει σε τίποτε γενέθλια αλλά δεν του είχα δώσει καμιά σημασία. Αμέσως έκατσα στην πολυθρόνα κι άρχισα να το ξεφυλλίζω. Σοφή χρήση του λόγου «Να χρησιμοποιείτε τη δύναμη του λόγου χωρίς να προκαλείτε πόνο στον εαυτό σας ή στους άλλους, λέγοντας πάντα με αγάπη αυτά που εννοείτε».

 Ξεροκατάπια. Ώπα Κυβέλη, μήπως κάτι δεν κάνεις καλά; Διάβασα κάνα μισάωρο χωρίς να το καταλάβω και σηκώθηκα σφαίρα γιατί θα αργούσα στη δουλειά. Έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου (μια φούστα με λαχούρια κι ένα μπλουζάκι με το σήμα της ειρήνης) και πήγα στη στάση. Όταν κατέβηκα από το λεωφορείο περνώντας μπροστά από την πόρτα του οδηγού, του χαμογέλασα και είπα ευχαριστώ. Ο τύπος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια κι έφυγε αμέσως σπινιάροντας. Παρόλα αυτά συνέχισα το δρόμο μου ενώ μια περίεργη αίσθηση με γέμιζε.

Μπαίνοντας μέσα στο γραφείο πετάω ένα «Καλημέρα όμορφοι άνθρωποι» και σκορπάω χάος! Η Καλλιόπη κατάπιε την τσίχλα που μάσαγε (μα πρωί, πρωί τσίχλα;), ο Γιώργος κόντεψε να πνιγεί με τον καφέ του, ενώ ταυτόχρονα η Μάρθα άρχισε να σταυροκοπιέται και να μονολογεί: – Σας τα ’λεγα εγώ, δε μ’ ακούτε. Θα συμβούν σημεία και τέρατα. Οι καιροί που διανύουμε είναι παράξενοι, το έχει πει και ο άγιος Παίσιος!

Εγώ ακάθεκτη συνέχισα να τους λέω ότι είμαι τυχερή που συνεργάζομαι μαζί τους και τους ζήτησα συγνώμη για την πολλάκις ανάρμοστη και απότομη συμπεριφορά μου. Δε μίλησε κανείς, απλά με κοιτούσαν όντας πλέον σίγουροι ότι είμαι εξωγήινη. Πάντα είχαν τις αμφιβολίες τους εδώ που τα λέμε, απλά σήμερα τους το επιβεβαίωσα. – Ας δουλέψουμε λοιπόν κι ας δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό και σήμερα!

Εκεί η Καλλιόπη έφτασε στα όρια της.

Η ανάκριση συνεχίστηκε φυσικά όλη την ημέρα. Μολονότι προσπάθησα να την πείσω ότι όλα ξεκίνησαν από ένα βιβλίο, απέτυχα.

Έχουν περάσει δύο μήνες από εκείνη την ημέρα, αλλά εγώ εξακολουθώ να αγωνίζομαι για να βελτιώσω τον εαυτό μου. Αν και είναι δύσκολο, δεν τα παρατάω. Πού θα μου πάει, θα νικήσω τους δαίμονες που έχω μέσα μου. Έστω θα τους κλείσω σ’ ένα κλουβί και θα πετάξω το κλειδί. Τα ονόματα τους: Θυμός, Φόβος, Αλαζονεία, Οργή, Ματαιοδοξία, Αγένεια, Ενοχή, Άγχος, Μνησικακία, Καχυποψία…μάλλον θα χρειαστώ μέρες για να τους ονοματίσω όλους. Μ’ αρέσει που μίλησα για κλουβί, ούτε το Αλκατράζ δεν θα τους χώραγε!

Εν κατακλείδι μην ξεχνάτε παιδιά. Καλοσύνη, Ευγένεια, Συγχώρεση, Προσφορά, για να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Όπως λέει και ο δικός μας μεγάλος Πλάτωνας “Να είσαι καλοσυνάτος και ευγενής, γιατί ο κάθε άνθρωπος δίνει τη δική του μάχη», ενώ ο γνωστός σε όλους μας Τσάρλι Τσάπλιν είχε πει ότι “Περισσότερο από την εξυπνάδα, χρειαζόμαστε την Καλοσύνη και την Ευγένεια”.

Βασικά ένα θέλω, να φεύγω και να λένε για μένα: Σήμερα γνώρισα έναν Καλό άνθρωπο!

Αναρτήθηκε και στο https://simiomatario.gr