Καλοκαίρι στην Αθήνα. Μη σου τύχει! Προσπαθώ να κοιμηθώ εδώ και δύο ώρες αλλά δεν…Σκέφτομαι συνέχεια το γιό μου, τον Άρη. Στεναχωριέμαι όταν νιώθω ότι πιέζεται και δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ξέρω όμως σίγουρα πως είναι δυνατός και θα τη βρει την άκρη του. Είμαι περήφανη γι’ αυτόν, είναι μαχητής! Θυμάμαι σαν τώρα το τραγούδι που μου είχε αφιερώσει πριν χρόνια, το Μάνα, του Μπαλάφα. Μάνα έχω ανοίξει τα φτερά μου εγώ, μην ανησυχείς.

Ανυπότακτο παιδί ο Άρης, ριψοκίνδυνος και ατίθασος, αλλά πάντα δίκαιος και θαρραλέος. Κι εγώ πάντα δίπλα του, μαζί μεγαλώσαμε. Κάναμε λάθη, τρέλες, αλλά γελάσαμε πολύ και είχαμε γύρω μας πάντα ανθρώπους που μας αγαπούσαν.

Μεγαλώνουν τα κορίτσια και κάποια στιγμή γίνονται μάνες. Δεν είναι ανάγκη να γεννήσεις για να γίνεις μάνα. Μπορεί να είσαι θεία, αδερφή, φίλη, γειτόνισσα, αλλά ν’ αγαπάς και να στηρίζεις ένα παιδί. Αυτό είναι η μάνα. Γεννήθηκα σε μια εποχή που όλοι πίστευαν ότι για να γίνει ένα παιδί σωστό πάνω από όλα ήταν οι σπουδές, η καλή δουλειά, ο καλός γάμος. Και γεμίσαμε με δυστυχισμένους ανθρώπους, με σπουδές σε αντικείμενο που δεν τους ενδιέφερε, απλά έτυχε να περάσουν σε αυτή τη σχολή. Σε δουλειές που δεν αγαπούν και σε συμβατικούς γάμους. Τουλάχιστον βέβαια εμείς παίξαμε, περάσαμε καλοκαίρια στο χωριό με τη γιαγιά και τον παππού, διαβάσαμε κόμικς, Μανίνα, Κατερίνα, μας κάνανε δώρα βιβλία, πήγαμε σε πάρτυ στα 16 και δώσαμε το πρώτο φιλί.

Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Τα παιδιά δεν παίζουν, έχουν ελεγχόμενες δραστηριότητες. Οπωσδήποτε 2 ξένες γλώσσες από το δημοτικό και το καλοκαίρι επαναλήψεις και βιβλία που σε προετοιμάζουν για την ύλη της επόμενης χρονιάς. Από τα 12 ή και πιο νωρίς, ντύνονται και βάφονται σαν 18αρες, έχουν κλίκες και περιθωριοποιούν παιδιά που είναι απλά παιδιά. Έχουν Facebook και Tik Tok και τα πιο πολλά δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα βιβλίο. Εννοείται ότι δεν βοηθούν σχεδόν ποτέ στις δουλειές του σπιτιού και δεν γνωρίζουν ούτε έναν μεγάλο Έλληνα ποιητή.

Φυσικά δεν τους λείπει σχεδόν τίποτε από υλικά αγαθά αλλά τη γίνεται με την αγάπη και το χρόνο των γονιών τους? Αυτοί βλέπεις δουλεύουν και οι δύο πολύ για να μην τους λείψει τίποτε! Κι όταν γυρίζουν είναι τόσο κουρασμένοι που τους βάζουν μια ταινία να δουν για να τους αφήσουν ήσυχους.

Και μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά με ένα τεράστιο κενό μέσα τους. Μάθανε ότι η αγάπη δείχνεται με πράγματα που μπορείς να προσφέρεις όχι με συναισθήματα και απλές πράξεις. Λιγοστεύουν οι αγκαλιές και τα χαμόγελα. Τα χρόνια περνούν και δε βρίσκουν εύκολα χαρά στη ζωή τους. Χρειάζονται χάπια για να βγάλουν τη μέρα στο γραφείο, χάπια για να κοιμηθούν, χάπια για να κάνουν έρωτα, χάπια…χάπια. Το αποτέλεσμα; Άγχος, πολύ άγχος για τα πάντα! Πλέον οπωσδήποτε κάθε εβδομάδα συνεδρία με τον ψυχολόγο τους για να τους βοηθήσει να το διαχειριστούν. Φυσικά ψυχολόγος και για τα δικά τους παιδιά γιατί παρουσιάζουν διάφορες διαταραχές συμπεριφοράς.

Και μοναξιά, κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές, έκρηξη διαζυγίων, μπούλινγκ, έτοιμα φαγητά, γυναίκα για τις δουλειές του σπιτιού και οι παππούδες περιμένουν πως και πως να δούνε τα εγγόνια τους όταν θα βρουν ένα κενό από τις δραστηριότητες. Κι αν θέλετε το πιστεύετε, υπάρχουν παιδιά που δεν ξέρουν ποδήλατο γιατί δεν τους έμαθε κανείς, ποτέ! Δεν υπήρχε χρόνος για κάτι που δεν θα του χρησίμευε στη μετέπειτα ζωή του σαν επιτυχημένος ενήλικας.

Αγάπη θέλουν τα παιδιά. Χρόνο από το χρόνο μας. Να ακούμε τα όνειρα τους και να τα στηρίζουμε. Δεν υπάρχουν καλά και κακά παιδιά, όμορφα και άσχημα, έξυπνα ή χαζά. Όλα είναι μοναδικά και τέλεια! Να τους μάθουμε το σεβασμό, την αγάπη. Να δίνουν και να βοηθούν. Ναι, να ονειρεύονται και να παλεύουν για τα θέλω τους. Ας τους δείξουμε την ομορφιά της γης και όλων των πραγμάτων επάνω της. Να είμαστε περήφανοι επειδή έχουμε χαρούμενα και συμπονετικά παιδιά κι όχι πετυχημένους επαγγελματίες. Ότι το μέλλον τους ανήκει και μπορούν να το κάνουν όμορφο. Να είναι ευτυχισμένα και ελεύθερα. Να ζωγραφίσουν τον κόσμο με τα χρώματα που θέλουν αυτά, όχι εμείς.

Αυτό πρέπει να κάνουμε εμείς ως ενήλικες, να γεμίσουμε τη γη μας με μικρά παιδιά που έχουν μεγάλα όνειρα. Πρέπει να τους δώσουμε φτερά για να μη χαθούν, Να μη νιώσουν ποτέ μόνα τους!

Αναρτήθηκε και στο https://simiomatario.gr