Είχα στα χέρια μου και διάβαζα το προσκλητήριο γάμου της αδερφής του κολλητού μου. Πριν καλά καλά το τελειώσω άρχισαν τα προβλήματα.

Τα ερωτήματα ατέλειωτα και ήδη βρισκόμουν στα πρόθυρα πανικού. Κυβέλη πάρε ανάσες και δείξε ψυχραιμία. Έχεις τρεις εβδομάδες μπροστά σου ακόμη. Η επιστήμη έχει προχωρήσει, μέχρι πλαστική προλαβαίνεις να κάνεις. Πάντα βέβαια υπάρχει και η πιο οικονομική λύση. Προσευχή και τάματα να αναβληθεί ο γάμος για κανά εξάμηνο όποτε να έχεις το χρόνο να προετοιμαστείς καλύτερα.

Φυσικά επειδή δεν είμαι και ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου, δεν άλλαξε κάτι στην ημερομηνία. Και έφτασε εκείνη η μοιραία μέρα. Εγώ πιο αφράτη από ποτέ, συν 3 κιλά, με μαύρους κύκλους από την αυπνία λόγω άγχους και ένα τεράστιο σπυράκι στο μέτωπο.

Μόνο ντουκόχρωμα που δεν χρησιμοποίησα για να καλύψω τα ανεκδιήγητα. Μετά από 1,5 ώρα προβών και ένα δωμάτιο μπουρδέλ@ φόρεσα το πιο υποφερτό μου φόρεμα και κίνησα για το γάμο. Κότσαρα κι ένα δωδεκάποντο για να θολώσω τα νερά βέβαια και πήγαινα σαν τράτα έτοιμη να μπατάρει. Αφού δεν το ‘χεις βρε κοπελιά τι το θες το τακούνι;

Η οργάνωση των τραπεζιών είχε μεγάλη επιτυχία οφείλω να ομολογήσω. Καθόμουν με τη συννυφάδα της πεθεράς της νύφης, κάτι τριτοξάδερφα του γαμπρού από τον Καναδά και το συνοδό μου εννοείται. Ένα συνάδελφο από τη δουλειά γύρω στα 40 που είχε αλλεργική ρινίτιδα και κάθε 27 δεύτερα φύσαγε τη μύτη του με θόρυβο. Να μη μιλήσω για το μπουφέ. Πέσαν όλοι επάνω του λες και είχαν έρθει από εμπόλεμη ζώνη. Ο δε δικός μου μόνο τις ροτόντες που δεν έφαγε.

Μου ευχηθήκαν όλοι «και στα δικά σου» και «μην το καθυστερείς, παραμεγάλωσες κι εσύ», «μια χαρά φαίνεται το παιδί, μην το χάσεις» και πολλά άλλα λιγότερο ευγενικά, οπότε ας μην τα αναφέρω γιατί θα παρεκτραπώ.

Τι μουσικές δε, από Black Sabbath (αγαπημένο συγκρότημα του γαμπρού), μέχρι τα Καγκέλια! Τουλάχιστον 67 παιδάκια να τρέχουν και να τσιρίζουν γύρω μας και οι μανάδες να τα δείχνουν περήφανες η μία στην άλλη και να καμαρώνουν.

Εγώ δεν σηκώθηκα από το τραπέζι, εκεί καρφωμένη στο στασίδι 3 ώρες τουλάχιστον. Που να τολμήσω να κάνω βήμα με την τακούνα. Άσε που είχα φάει και τον άμπακο και φοβόμουν μη δεν αντέξει το φερμουάρ του φορέματος.

Ήταν ένας υπέροχος γάμος! Το ζευγάρι ευτυχισμένο χάριζε χαμόγελα και πόζες, οι συμπέθεροι είχαν γίνει λιώμα από τα κρασιά, οι συμπεθέρες ανταλλάσσανε συνταγές όλη τη νύχτα και οι παράνυφες είχαν πιαστεί μαλλί με μαλλί για τον κούκλο κουμπάρο.

Φίλες και φίλοι μου, παντρευτείτε! Εγώ όχι, είμαι μικρή ακόμη. Αυτά θα έχετε να θυμάστε και να γελάτε όταν περάσουν τα χρόνια. Και που ξέρετε, μπορεί και να ευτυχίσετε. Ο αληθινός έρωτας με τα χρόνια γίνεται πολύτιμη αγάπη και η συμβίωση με έναν άνθρωπο που υπάρχει αμοιβαία αγάπη και σεβασμός, ανεκτίμητο δώρο.

Ας κλείσω όλη αυτή την περιπέτεια με ένα πολύ όμορφο παραδοσιακό τραγούδι που ακούστηκε εκείνη την ημέρα όταν εμφανίστηκε το ζευγάρι ” Έβγα πεθερά στη σκάλα”

Αναρτήθηκε και στο https://simiomatario.gr