Πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Το περίμενα πως και πως, να έρθει αυτή η στιγμή. Επιτέλους έμπαινα σιγά σιγά στο κλαμπ των μεγάλων. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια στο Δημοτικό και καμάρωνα, αλλά είχα συνέχεια τον αδερφό μου να μου λέει: «Το Δημοτικό είναι εύκολο, κάτσε να πας στο Γυμνάσιο και τα λέμε. Εκεί να σε δω»

Τα μαλλιά μου τα είχα πάντα πιασμένα κοτσίδα. Τη σιχαινόμουν, άσε που με πόναγε και το κεφάλι μου. Αλλά η μάνα μου βράχος. Ούτε να το διανοηθεί να τα αφήσω κάτω, έστω μισά, μισά βρε αδερφέ! Είχε κολλήσει η βελόνα: «είσαι μικρή ακόμη, στο Γυμνάσιο και βλέπουμε»

Μας χώρισαν σε τμήματα και μπήκαμε στις τάξεις. Εγώ τελευταία. Από το άγχος μου δεν έβρισκα την αίθουσα. Η μόνη κενή θέση ήταν στο δεύτερο θρανίο, δίπλα σε ένα κορίτσι με πορτοκαλί μαλλιά και γυαλιά. Κοντοστάθηκα λίγο, αλλά τι να κάνω, έκατσα. Είχε κάτι στο στόμα της και έπαιρνες βαθιές ανάσες.

– Είσαι καλά, να φωνάξω κάποιον;

– Όχι, καλά είμαι. Απλά όταν αγχώνομαι με πιάνει το άσθμα μου. Με λένε Καλλιόπη, από τη μούσα των τεχνών. Εσένα;

– Εμένα Κυβέλη από τη γιαγιά μου.

Αρχίσαμε να γελάμε δυνατά και οι δύο μέχρι που μας έκανε παρατήρηση ένας καθηγητής που είχε μπει στην αίθουσα χωρίς να τον πάρουμε καθόλου χαμπάρι.

Καλό κορίτσι η Καλλιόπη και εντελώς διαφορετική από εμένα. Μίλαγε δυνατά, γέλαγε δυνατά. Όλα τα έκανε με θόρυβο στη ζωή της η Καλλιόπη. Ζούσε την κάθε της μέρα σα να μην υπήρχε αύριο. Και αγαπούσε τους πάντες και τα πάντα. Ακριβώς σαν κι εμένα! Εμένα με εκνεύριζαν όλοι. Κι όσο με τσάτιζε η Καλλιόπη, τόσο δε χαμπάριαζε αυτή. Γι’ αυτό την αγάπησα.

Τα χρόνια πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε και φτάσαμε στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Εγώ είχα εξελιχθεί σε ένα κορίτσι με υψηλούς στόχους, εμμονική με τον έλεγχο, ψιλοσνόμπ αλλά κατά βάθος το μόνο που επιζητούσα πάντα, ήταν η ασφάλεια και η ηρεμία του σπιτιού μου. Εκεί με τα βιβλία μου και τις μουσικές μου. Βαριόμουνα το πολύ έξω, τις κοινωνικές εκδηλώσεις και θεωρούσα τους γκόμενους χάσιμο χρόνου.

 Όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη! Ερωτευόταν συνέχεια και κολλούσε επάνω του σαν πεταλίδα. Μονίμως έκανε δίαιτα που την χάλαγε εξαιτίας εκείνου του άσπλαχνου που δεν την ξαναπήρε τηλέφωνο μετά το δεύτερο ραντεβού.

– Πες μου ρε φιλενάδα, τι κάνω λάθος? Στα μάτια τον κοίταζα όλο το βράδυ και χαμογελούσα με ότι κουλό κι αν έλεγε.

Εγώ βέβαια της τα έλεγα, αλλά στης τρελής την πόρτα όσο θέλεις βρόντα! Να μη μιλήσω για ενδυματολογία. Εγώ απλή, συντηρητική, πάντα μαύρα, άντε και κανά τζινάκι. Η δικιά μου την Άρτα και τα Γιάννενα σε 87 χρώματα. Και εννοείται πούλιες, στρας, λαμέ σε συνδυασμό με ένα φωσφόριζέ ροζ ή κίτρινο για άμεση εξόντωση του καημένου που θα τολμήσει να την κοιτάξει.

Και δεν μπορώ να πω, είχε πολλά ενδιαφέροντα η Καλλιόπη. Είχαμε καβατζάρει τα 30 και μας ήξεραν όλοι οι σύλλογοι. Ορειβατικοί, εξωραϊστικοί, μαγειρικής, χειροτεχνημάτων, ζωγραφικής, φιλοζωικοί, πεζοπορίας και πολλοί άλλοι που μου διαφεύγουν. Α να μην ξεχάσω τα 24 διαφορετικά γυμναστήρια που είχαμε γραφτεί, τις γιόγκες, τα εναλλακτικά και την παρακολούθηση σεμιναρίων για ότι βάλει ο νους σας. Μάθαμε να φτιάχνουμε από σαπούνια μέχρι ιπτάμενο δίσκο. Καταλάβατε θαρρώ ότι με έσερνε παντού μαζί της η Καλλιόπη. Ακούραστη όμως η ρουφιάνα!

Μία ήταν η κοινή μας αγάπη, το διάβασμα. Εγώ Ρώσσους συγγραφείς και καταραμένους ποιητές, ότι περιοδικό ξέβραζε η θάλασσα στα περίπτερα η Καλλιόπη.

Τελικά είμαι πολύ τυχερή που την είχα και την έχω στη ζωή μου! Είναι η χαρά της ζωής η κολλητή μου η Καλλιόπη. Αυτή που με κάνει να γελάω όταν είμαι στις μαύρες μου, που στέκεται δίπλα μου βράχος σε όλα μου τα προβλήματα. Που με ξεκουνάει από τον καναπέ και έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους και καινούρια πράγματα. Ναι, αυτό είναι το κορίτσι με το δυνατό γέλιο και τη μεγάλη καρδιά που κάνει τον κόσμο μου πιο όμορφο.

Ένας μικρός ήλιος με φουντωτά πορτοκαλί μαλλιά και ροζ μπλουζάκι με στρας.

Φυσικά αυτό ήταν και θα είναι πάντα το τραγούδι μας…

Αναρτήθηκε και στο https://simiomatario.gr