Κομμάτια είμαι πάλι σήμερα. Άργησα να σχολάσω ως συνήθως και πάλι δεν τα πρόλαβα όλα. Άτιμα τιμολόγια μου έχετε φάει τα καλύτερα μου χρόνια. Ναι καλά το κατάλαβες, λογίστρια είμαι. Κάθε μέρα και χειρότερη. Άντε να πάω σπιτάκι να χυθώ πάνω στον καναπέ μπας και αδειάσει λίγο το κεφάλι μου γιατί αύριο θα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Σε ένα λεπτό έρχεται το Μετρό ευτυχώς!

Μπαίνω μέσα μαζί με άλλους 218. Μαζί μας και μια κοπέλα γύρω στα 30κάτι. Απ’ έξω ένας τύπος περί τα 40 της φωνάζει την ώρα που έκλεινε η πόρτα, «Σ’ αγαπάω!». Όλοι κοιταχτήκαμε με τρόμο. Πάγωσε ο χρόνος, ο συρμός ακίνητος κι αυτός. Τι έγινε ρε παιδιά τώρα; Γυρίσαμε συγχρόνως όλοι μαζί και την κοιτάξαμε με γουρλωμένα μάτια. Αυτή χαμογέλασε ντροπαλά και είπε: – Μάλλον μ’ αγαπάει, έ ;

Ήμασταν σίγουροι ότι ο τύπος ήταν από άλλο πλανήτη, Βουλκάνιος, Κλίνγκον, Καρδάσιος, κάτι τέλος πάντων εκτός από γήινος. Δεν τα κάνουμε εμείς οι άνθρωποι αυτά εν έτη 2022. Είμαστε πολιτισμένοι. Εμείς αγαπάμε λογικά, σε μικρές δυσδιάκριτες δόσεις. Δίνουμε λίγα και ζητάμε τα πάντα. Και πάντα φταίνε οι άλλοι για ότι λάθος συμβαίνει.

Μετρημένα τα σ’ αγαπώ μας και οι αγκαλιές για να μη μας θεωρήσουν και χάπατα. Είμαστε ανεξάρτητοι, χειραφετημένοι, δεν έχουμε ανάγκη κανέναν για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Πόσο τη ζήλεψα εκείνη τη στιγμή δεν θα σας πω. Όχι δεν πρόκειται να σας πω ότι έτσι τον θέλω τον άντρα κι εγώ. Να μ’ αγαπάει, να με διεκδικεί, να μου βάζει τραγούδια στη διαπασών. Να μου φέρνει λουλούδια και να με φιλάει στο δρόμο. Ναι πείτε με μικροαστή, Κατίνα και γυναικούλα. Δε με νοιάζει! Κι ας πονέσω, ας κλάψω, ας πέσω στα πατώματα αν κάποτε τελειώσει όλο αυτό. Θα το ‘χω ζήσει όμως. Θα έχω ερωτευτεί με πάθος, θα με έχουν ερωτευτεί παράφορα.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι γυναίκες πριν κάποια χρόνια διαβάζανε μετά μανίας Άρλεκιν; Ο λόγος ήταν οι παθιασμένοι έρωτες που ξετυλίγονταν μέσα στις σελίδες τους. Γίνονταν αυτές η πρωταγωνίστρια έστω και για λίγο. Κι αυτός ο μελαχρινός με το θεληματικό πιγούνι, τα γκρίζα μάτια και το κολασμένο κορμί έκανε τα πάντα για ένα της φιλί…Βέβαια αυτό με το θεληματικό πιγούνι δεν το κατάλαβα ποτέ, αλλά τέλος πάντων.

Θέλω κι εγώ έναν τέτοιον άντρα κι ας μην έχει μάτια στο χρώμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας. Ας μην είναι πάμπλουτος με αμέτρητα στρέμματα στην ενδοχώρα της Αυστραλίας. Μου κάνει κι ο Γιώργος από τα Πετράλωνα, ο ηλεκτρολόγος. Φτάνει να με κάνει να γελάω και δίπλα του να νιώθω μοναδική και ερωτευμένη μέχρι τα μπούνια.

Να χτυπάει το κινητό μου και να νιώθω την καρδιά μου να φτερουγίζει. Να τον κοιτάω και να νιώθω ένα περίεργο κόμπο στο στομάχι. Κι όταν με αγγίζει να αισθάνομαι τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου.

Δε θέλω καυγάδες, μιζέριες, γκρίνιες. Θέλω να ζήσω έναν απόλυτο έρωτα σαν αυτούς των βιβλίων. Να κοιμάμαι και να ξυπνάω με τη σκέψη του. Να θέλω να του κάνω 12 παιδιά που θα μεγαλώσουν στη φάρμα του…στα Σεπόλια. Κι εγώ πάντα ερωτευμένη και αδύνατη εννοείται, να ανθίζω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ δίπλα του.

Όχι στους ξενέρωτους γκόμενους. Πείτε όχι στους γάμους συμφέροντος. Μακριά από νερόβραστους έρωτες. Πείτε ναι στο απρόβλεπτο. Ναι στο πάθος, στην πρόκληση, ναι στη μαγεία ενός βλέμματος. Ζήτω στα άτακτα αγόρια που κλέβουν τις καρδιές και τα μυαλά μας! Τώρα αν έχουν μηχανή και μακριά μαύρα μαλλιά, πιασμένα ατημέλητα, ακόμη καλύτερα.

Τέλειοι άνδρες και υπέροχες γυναίκες βγείτε, ερωτευτείτε, τραγουδήστε, χορέψτε. Ανταμώστε! Η ζωή είναι μια τρέλα. Κι ο Έρωτας, αχ ο έρωτας… η πιο όμορφη τρέλα!

Απολαύστε ένα συγκλονιστικό τραγούδι από Ορέστης Ντάντος & Μάρθα Φριντζήλα για τον έρωτα…

Αναρτήθηκε και στο https://www.maxmag.gr