Ένα πράγμα με εκνευρίζει όσο τίποτε άλλο. Οι άνθρωποι που ψιθυρίζουν. Ναι πείτε με περίεργη, μυγιάγγιχτη, στριμμένη. Αλλά δε μπορώ ρε φίλε να ακούω ψιθυρίσματα. Θέλεις να πεις κάτι; Πέστο καθαρά, αντρίκεια που λένε. Αν δε θέλεις να σε ακούσω μην ανοίγεις το στοματάκι σου. Κράτα τις λέξεις μέσα, κατάπιε τες!

Μπαίνω χαμογελαστή και κεφάτη (ξέρω ότι έχει φτιάξει και κοτόπιτα) και βλέπω στο σαλόνι παρκαρισμένο ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η γειτονιά. Την κυρία Νίκη και την κυρά Βάσω, γειτόνισσες και «φίλες» της μαμάς. Γυναίκες δηλητήριο. Μη σου λάχει και σε πιάσουν στο στόμα τους! Τύφλα να ‘χει η Κα Γκε Μπε και η CIA. Γνωρίζουν τα πάντα πριν καν συμβούν. Σίβυλλα στο ύψος σου, συνέχισε να χαμογελάς.

Πάω να φιλήσω τη μαμά στην κουζίνα και πιάνει το αυτί μου ψίθυρους. Εκεί αρχίζω και στραβώνω. Είπατε κάτι κυρία Βάσω; – Εγώ κορίτσι μου τι να πω; Θα σου φάνηκε. Και συνεχίζει να πίνει το καφέ της με θόρυβο και το μικρό δαχτυλάκι σηκωμένο…

Φυσικά ούτε πίτα έφαγα ούτε έκατσα. Έφυγα στο πεντάλεπτο. Η μάνα μου βέβαια προσπάθησε να με μεταπείσει αλλά εγώ ήμουν φορτωμένη στο έπακρο.

– Έλεος μαμά από τα 15 που τις ξέρω, πάντα ψιθύριζαν! Όταν ερχόμουν από το σχολείο, όταν έβγαινα με τον Κώστα στα 18 μου, όταν αργούσα να γυρίσω τα Σάββατα. Φταρνιζόμουν στο δωμάτιο μου κι άκουγα “γείτσες” από το πουθενά. Ήταν πάντα εκεί, βλέπαν τα πάντα και σχολίαζαν κακοπροέραιτα. Πρώτα έμαθε η κυρία Νίκη ότι χώρισα με τον Κώστα κι ύστερα εγώ.

Όχι μόνο για μένα, αλλά και για τη φίλη μου τη Ματούλα. Για το γιό του κυρ-Φώτη του περιπτερά, για τη Μαντώ που είχε χωρίσει, για σένα που έβγαλες τα μαύρα στα 2 χρόνια μετά το μπαμπά, για όλους! Υποσχέσου μου μόνο ότι εσύ δεν θα γίνεις ποτέ σαν κι αυτές.

Γιατί ψιθυρίζετε; Γιατί δεν κοιμάστε ποτέ; Πόσες είστε; Πως τα καταφέρνετε και βρίσκεστε παντού; Ποιος είναι ο αρχηγός της συμμορίας σας; Δεν υπάρχει αμφιβολία, είστε μάλλον σαν τη Λερναία Ύδρα, ένα κεφάλι κόβεις, δύο φυτρώνουν στη θέση του.

Λίγες ώρες μετά η μαμά στο τηλέφωνο

– Βρε αγάπη μου, προσπάθησε να τις καταλάβεις λίγο. Σάμπως έχουν και κάτι άλλο να ασχοληθούνε; Η μία χήρα κι ο γιός της χρόνια στην Αμερική και η άλλη μεγαλοκοπέλα που προσέχει τον πατέρα της όσο χρόνια την ξέρω. Ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων. Δανεικές ζωές.

– Μεγάλη κουβέντα είπες ρε μάνα, αλλά και πάλι δεν μπορώ να το δεχτώ.

Κυρίες μου πάρτε το λίγο αλλιώς. Σταματήστε το κουτσομπολιό. Μίλα μου κυρά Βάσω. Ρώτα με για τον Κώστα με ενδιαφέρον. Κλείσε μου το μάτι όταν αργώ και μην το πεις σε κανέναν. Γνώρισε κανά καλό παιδί στη Μαντώ που χώρισε. Με άλλα λόγια κάνε με να σε δω σαν φίλη, σαν αγαπημένη μου θεία, όχι σαν τη φαρμακόγλωσσα της γειτονιάς. Nα σου λέω καλημέρα όταν σε βλέπω κι όχι να κρύβομαι και να φτύνω στον κόρφο μου. Βρείτε γκόμενο βρε αδερφέ κι αφήστε μας στην ησυχία μας!

Στην τελική μη βλέπεις τη ζωή μου από την κλειδαρότρυπα. Μπες σαν καλοδεχούμενη καλεσμένη από τη μεγάλη Πόρτα. Και πες το και στις άλλες, όλες είστε ευπρόσδεκτες! Αρκεί να μην αρχίσετε πάλι τα ψου ψου….Και που είστε; Αν γίνω ποτέ έτσι πυροβολήστε με. Χωρίς δεύτερη σκέψη!

Ας απολαύσουμε το τραγούδι της Κουτσομπόλας!

Αναρτήθηκε και στο https://www.newsfilter.gr