Άντε μια μέρα ακόμη και τη φάγαμε τη βδομάδα! Για μένα το Σάββατο είναι η πιο ωραία μέρα στη δουλειά. Αν και ξεπατώνομαι αυτή τη μέρα, ξέρω ότι έρχονται οι δύο μέρες για αραλίκι. Τη μια να την ισιώσω, την άλλη να τη σγουρύνω, τις 5 τρίχες να τις κάνω 100 και τη σφουγγαρίστρα μετάξι. Κομμώτρια είμαι κυρά μου, όχι θαυματοποιός! Ναι παρέλειψα να σας πω ότι δουλεύω σε ένα κομμωτήριο στα νότια προάστια και κάθομαι πάντα Κυριακή και Δευτέρα. Είναι γύρω στις 14:00 και ονειρεύομαι ήδη τον καναπέ μου, όταν ξαφνικά εκεί που ισιώνω μια αφάνα, σβήνουν τα πάντα και πέφτω κάτω.

Στο νου μου έχω μόνο θολές εικόνες από τις επόμενες ώρες. Ξύπνησα στο νοσοκομείο με ένα ορό στο χέρι και την φίλη μου τη Χριστίνα δίπλα μου.

– Ησύχασε κοριτσάκι μου, δεν είναι τίποτε. Απλά λιποθύμησες στη δουλειά. Ε μα δίαιτα και αυτή η κωλοδουλειά που κάνουμε δεν συνδυάζονται! Τι περίμενες; Καφέδες, τσιγάρα και σαλάτες μόνο, τέντωσες.

– Τι σου είπαν οι γιατροί; Πόσο πρέπει να κάτσω εδώ; Η πελάτισσα τι έγινε;

– Πας καλά ρε Σίβυλλα; Εδώ έπεσες κάτω, τα γατσόμαλλα της άλλης σκέφτεσαι;

Επιτέλους είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ μου. Βέβαια δεν το περίμενα ακριβώς έτσι αλλά… Το ρολόι δείχνει 23:50. Κοιμάμαι εδώ και τρεις ώρες, ενώ στον άλλον καναπέ η Χριστίνα έχει πέσει σε κώμα. Ευτυχώς έχω κι αυτή, αλλιώς θα ήμουν μόνη μου. Βλέπεις η ανεξαρτησία έχει και τα κακά της.

Ζω μόνη εδώ και 10 χρόνια. Βέβαια έχει και τα καλά του αυτό και μην ξεχνάμε και ότι έχω και τους δικούς μου εδώ κοντά, οπότε και τα φαγάκια μου τα είχα και βοήθεια όταν χρειαζόμουν. Τώρα όμως λείπανε για διακοπές στο χωριό. Για συγκάτοικο δεν το σκέφτηκα ποτέ. Όχι δεν θα μαζεύω το βρακί καμιάς από το πάτωμα! 5 μέρες είχα φιλοξενήσει μια ξαδέρφη που είχε τσακωθεί με το δικό της και ήταν η εβδομάδα των Παθών.

Το σπίτι πεδίο μάχης. Παντού μισοτελειωμένες κούπες καφέ, αποτσίγαρα μέχρι και στα κακτάκια μου, σακουλάκια από ότι μάρκα πατατογαριδάκι κυκλοφορεί και τα παιδιά μου στα πρόθυρα της τρέλας. Εντάξει δεν έχω παιδιά αλλά για μένα είναι εξίσου πολύτιμα. Ο Κούκι και ο Σίμπα. Το σκυλάκι και το γατάκι μου.

Για ύπνο δεν το συζητώ. Κάθε βράδυ είχαμε αφιέρωμα στη γνήσια ελληνική μουσική με τα εξής 4 κομμάτια. «Γύρνα πίσω θα πεθάνω», «Σ’ έχω κάνει θεό», «Όλα τα ‘δωσα για σένα» και «Οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ». Και να σου τα ουίσκια και τα κρασιά, και βάλε μου άλλο ένα κάπελα, να τραγουδάει φάλτσα παράλληλα με κλάματα και φύσημά της μύτης, τι να πρωτοθυμηθώ.

Την Πέμπτη μέρα έφτασα στα όρια μου. Γυρίζω από τη δουλειά και βλέπω τον Κούκι να ξερνάει τα φιστίκια και τα δρακουλίνια που είχε φάει, ενώ ο Σίμπα έτρεχε γύρω γύρω σαν τρελός με ένα βρακί στο κεφάλι. Έριξα τα μούτρα μου και τον πήρα τηλέφωνο.

– Σε παρακαλώ, έλα να μιλήσετε. Σ’ αγαπάει. Κλαίει όλη μέρα και δεν έχει βάλει μπουκιά στο στόμα της. Φοβάμαι μην κάνει καμιά βλακεία.

Τι να του έλεγα, ότι έχει αδειάσει τα δύο περίπτερα και το Μίνι Μάρκετ της γειτονιάς; Ότι έχει ξεκληρίσει 2 κοπάδια σε σουβλάκια; Θα μου την άφηνε αμανάτι.

Με λυπήθηκε ο θεός και τα ξαναβρήκαν. Μια εβδομάδα έκανα να φέρω το σπίτι σε μια σειρά. Έβρισκα πατατάκια και κυλόττες στα πιο απίθανα μέρη. Μα πόσα βρακιά είχε αυτή η κοπέλα; Ευτυχώς είχα το Σίμπα που τα ξετρύπωνε. Για το τελευταίο με τις φραουλίτσες δώσαμε μάχη. Δεν το άφηνε με τίποτε. Για ένα βρακί μου κρατούσε μούτρα 10 μέρες.

Κορίτσια και αγόρια πριν πάρετε τη μεγάλη απόφαση να ζήσετε μόνοι σας ζυγίστε τα όλα καλά. Αν θέλετε να επιβιώσετε πρέπει να υπάρχουν οι εξής προϋποθέσεις:

Στην τελική Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα όπως λένε και οι Κατσιμιχαίοι, σε αυτό το βίντεο από 40 υπέροχες φωνές! Βάλτε το δυνατά!!!

Αναρτήθηκε και στο https://www.newsfilter.gr